برگ و شبنم

قطره ی روشن شبنم سر ذوق و سرمست

با دو صد ناز و ادا بر سر برگی بنشست

برگ در وی نظری کرد و ز زیبایی او

سر و سامان ز کفش رفت بشد عاشق و مست

ژاله همچو عسل و عالمیان جمله کَبست

همه فکرش شده شبنم ز همه جنگل رست

هر چه نخ بافت و هر کوزه که عقلش می ساخت

عاشقی پنبه نمود و همه اش را بشکست

گفت شبنم که دلت از چه پر از مهر من است؟

برگ در پاسخ او گفت همین هست که هست!

گفت در من چه بدیدی که منم قطره ی آب

گفت تا روز قیامت بشوم آب پرست!

گفت ار من بروم سمت گیاهی دیگر؟

گفت تو می نشوی شیفته ی هر بَرغَست

گفت عمرم ندهد فرصت شاهدبازی

گفت من عشق تو را تا به قیامت پابست

گفت از راه خودت رو ره من پرخطر است

گفت هر راه بجز عشق تو باشد بن بست

چند روزی به چنین گفت و شنودی بگذشت

چارها شش شد و از چل برسیدند به شصت

برگ آنقدر درین عشق فرو رفت عمیق

که تو گفتی سر شبنم داشت، از روز اَلست

دل سبزش سر شبنم بگرفت سخت چنان

که تنش زرد شد و از تنه ی ساقه گسست

همره شبنم خود رقص کنان کرد هبوط

کشتن عشق شده شیوه ی این عالم پست

دوست، گر آتش عشقی به دلت افتادست

عجبی نیست که این شعبده است و شوبست

لیک این عشق نصیب همه کس می نشود

دل یکدست شود غمزده و عشق پرست

#دوست

کبست: زهر

برغست: نوعی گیاه کم ارزش

شوبست: جادو