هراس ماه

زندگی دفتر پر برگ و قطوریست ولیک

ارزشی نیست ورق ها که ندارد اسمت

که ندارد بویت

باد آنقدر وزید، تا که نخ شد پاره

ماه شد آواره

ماه از ترس و هراسِ شب تار

بی درنگ چنگ بیفکند به نخ

تا که بارِ دگری پیش نیاید این کار

تا که آشوب نیفتد در دل، تا که خونی نشود قلب و زنخ

دست را محکم و با شوق و امید

حلقه کردم حولِ، ساعد و بازویت...