سکوت

زبانم در دهان سکنی گزیدست

این جماعت

نه

نخواهد شد براشان روشن و شفاف

که این خوش نغمه طوطی

از چه شد صامت؟

من از باغ جهان بار غم و اندوه را چیدم

مرا باور کنی یا نه

سکوتم را پرستیدم.

#دوست

خیال تو

عصر یک روز زمستانی سرد

کز کردم بغل خاطر تو

و کتابی در دست

دور گشتم ز پریشانی دی ماه پلید

خسته و زخم به تن

غم به رخساره پدید

دست گرمت بفشردم در دست

چشمه ی روشن چشمان تو را نوشیدم

تا که یخ های دلم باز شود

بغل گرم تو را پوشیدم

چه خیالی چه خیالی

و چه ر‌‌ویای محالی

#دوست

افسانه

با تو باور می کنم آرامش این خانه را

در سرت می پروری آسایش این شانه را

در جهانی که تمام عاشقانش عاقلند

در جنون می آوری این عاشق دیوانه را

دار

خاموش کردم توی لیوانم خدایم را

با عکس هایت باز کردم زخم هایم را

کز کردم و با بغض تف بر روی استاتیک

از تو فقط بر گردنم رژگونه و ماتیک

از این همه بی رحمی ات حرصم درآمد باز

رفتی ولی ای کاش می کردی نگاهم باز

کوله بار

کوله بارم سخت سنگین است

دلی بشکسته یک مغز مریض

چند متری خاطرات تلخ یک روح حریص

چند کاسه خالی از یک عشق ناب

چند سیری از غروری له شده

چند بیت عاشقانه، سرد، در لای کتاب

کوله بارم سخت ننگین است

نفس تنگ است

باری چه شکوه؟ ساز بشکسته خوش آهنگ است

دلم خوش می شود هر دم

به این قلبی که گاهی شیشه و

گاهی خود سنگ است...

#دوست

برگ و شبنم

قطره ی روشن شبنم سر ذوق و سرمست

با دو صد ناز و ادا بر سر برگی بنشست

برگ در وی نظری کرد و ز زیبایی او

سر و سامان ز کفش رفت بشد عاشق و مست

ژاله همچو عسل و عالمیان جمله کَبست

همه فکرش شده شبنم ز همه جنگل رست

دیدار

یکی میگفت

مرا عهدیست با جانان

که تا جان در بدن دارم

هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم

اگر امروز دیدارش

برای این خریدار و دل زارش

میسر نیست،

باکی نیست.

به آغوش لغاتم میکشم گرمای اندامش

فصل پاییز

از غم و غصه دلم یکباره شد لبریز

وای از فصل پاییز

از همیشه سردتر مردم

همیشه معرفت ها گم

همیشه تلخ، همیشه ساکت و بی روح

منم کشتی و اما غایب است آن نوح

همیشه خضرگونه در پی آب حیاتم

خواجه وار اندر پی شاخ نباتم

کاش این کوچ پرستو گونه ات دیری نپاید

پیری اندر عمر این دوری نشاید...

#دوست

مادر

تا تمام راویان از وصف تو عاجز شدند

قلب و دستم راوی این قصه ی غامض شدند

دست هایت معجزی از معجزات خالق است

یک کلامت حاوی هفتاد پند ناطق است

موی زیبا و سیاهت همچو قیر بام هاست

برف قطعا زینت این خانه ها و بام هاست

هست زیباتر ز ایما و صدای خنده ات؟

مادرم کل ملائک بندگان خنده ات

از قیامت، آخرت ولله میترسم که من

دستهایت را نبوسیدم، تو بوسیدی ز من

ربنا در شکر این نعمت همی عاجز شدم

مادرم من نیز در توصیف تو عاجز شدم

#دوست

حروف اول مصراع ها رو کنار هم بگذارید😉

پدر

باز دستم میرود سوی قلم سوی قلم

رایت وصفت به دستم چون علم همچو علم

ای که شرمین شد کهستان پیش تو در پیش تو

یادگار جبهه است این ریش تو وان ریش تو

پشت و قلبم گرم باشد از وجودت از وجود

در مقامت کائنات اند در سجود و در سجود

رافت و مهرت گذشتست از فلک از نه فلک

مر پدر هست بهتر از صدها ملک صدها ملک

#دوست

حروف اول مصراع ها رو کنار هم بگذارید😉